تدوین سامانه ارزیابی پایداری واحد همسایگی ایران بر اساس بومی سازی تجارب جهانی )نمونه موردی پایلوت 35 هکتاری یانگ سیتی (هشگرد))

پایداری شهری که امروزه به صورت یک چارچوب نظری هدفمند برای توسعه های شهری اختصاص داده شده است از زاویه توجه به محلات می تواند از اهمیت ویژه ای برخوردار باشد. پیرو تحولات در بافت های شهری دوران معاصر در ایران وبا توجه به ساختار محلات در تقسیمات شهری، محله از گذشته دارای اهمیت فراوان بوده است و اما نبود برنامه ریزی صحیح برای محلات جدید و استفاده از شیوه برنامه ریزی طرح های جامع وتفصیلی برای توسعه برنامه ریزی و طراحی محلات و در کنار این ها نبود مدل جامع در راستای توسعه پایدار شهری باعث شده تا محلات در ایران به سمت ناپایداری و عدم بهروری در انرژی و منابع سوق پیدا کنند. در این راستا مدل ها و الگو های زیادی در جهت پایداری و بهینه سازی انرژی در زمینه توسعه محله ای ارائه شده است که مدل های ارزیابی پایداری محله ای یکی از مناسب ترین آنها در مقیاس محله می باشد. هدف از این سامانه ها ارائه یکسری چکلیست ها برای رسیدن به سطحی از پایداری در محلات می باشد تا ضمن کاهش مصرف انرژی در سطح محلات در راستای نیل به توسعه پایدارشهری و محله ای قرار بگیرند. . از این رو در این پژوهش علمی که برگرفته از پایان نامه ارشد برنامه ریزی شهری می باشد سعی شده است با استفاده از روش های توصیفی به جمع آوری اطلاعات پرداخته شود و سپس با استفاده از روش تحلیل محتوایی از طریق بررسی سامانه های ارزیابی جهانی پایداری و انتخاب و تحلیل سامانه جهان شمول leed متعلق به االات متحده و سامانه پایداری peearl متعلق به امارات متحده عربی که به عنوان یک سامانه نوظهور در خاورمیانه می باشد به تدوین چارجوب نظری اقدام شود و با استفاده از استدلال منطقی و به صورت کمی وکیفی به ایجاد یک سامانه بومی با توجه به قوانین شهری حاکم از جمله برنامه های توسعه کشوری، قوانین ملی ساختمان ، حوادث غیر مترقبه و پدافند غیر عامل مبادرت ورزیده شود. در انتها سامانه ارزیابی پایداری محله ای توسط تکنیک دلفی- فازی و با در نظر گرفتن اساتید ایرانی و خارجی مورد آزمون قرار گرفته شده است. خروجی این پژوهش نشان می دهد که با این که مدل های ارزیابی پایداری محله ای با توجه به دغدغه های زیستی – فرهنگی و امنیت زیست و بقاء می تواند شاخص های متفاوتی را در برابر توسعه دهندگان و برنامه ریزان قرار دهد اما چهارچوب انواع مدل های ارزیابی شبیه به یکدیگر می باشد و با لحاظ کردن گزینه های بومی قابلیت بست و استفاده در سایر کشور ها از جمله ایران که فاقد این گونه مدل های ارزیابی می باشد را نیز دارا می باشد . در انتها خروجی ارائه شده در این پژوهش شامل یک الگوی بومی سازی شده از سامانه پایداری محله در ایران می باشد که با توجه به سیاست های شهری ،الگوی زیست بوم و الویت های منطقه ای و جغرافیایی ایران تنظیم شده است و شامل تحلیل محدودیت ها و کمبودها ، خلاءهای تکنیکی و قانونی در نظلام برنامه ریزی شهری ایران و همچنین فرصت ها و تحدیدات پیشروی هدفمند سازی پایداری در طرح ها و برنامه های توسعه شهری می باشد